Na alle verbazingwekkende indrukken van het regeringsziekenhuis, had ik (samen met Andrea, een verpleegkundige die daar ook vrijwilligerswerk deed) het eigenlijk wel gehad daar. Voor mij was er geen begeleiding meer nadat de andere Ugandese geneeskunde studenten terug naar hun school gingen en Andrea had het er ook niet echt naar haar zin. Na een 'God bless you' van de hoofdzuster namen we dan ook afscheid van dit ziekenhuis. Onze organisatie had geregeld dat we bij een health centre in town aan de slag konden, en dat was meteen al een stuk leuker. Dr Dickson betrok me veel meer met zijn werk en alle werknemers waren een stuk jonger. De locatie, midden in het centrum, betekende ook dat er veel verkeersongelukken binnenkwamen, en omdat het een privekliniek was waar de zorg niet gratis is, waren er vaak de nodige disputen over welke motorfietsbestuurder de rekening voor de patient (kindjes) betaalde. Ook kwam er een driver binnen met een enorme open wond op zijn knie, en op de operatiekamer bleek zijn hele gewrichtskapsel gescheurd en zijn bovenbeen gebroken, toch wel interressant om te zien! Het hecht- en gipswerk was voor Dr Dickson geen probleem, gezien hij zijn opleiding in Rwanda heeft genoten ten tijde van de genocide (1994) en hij dus wel het een en ander gewend is. Heftig om verhalen van hem te horen! Verder veel bevallingen en keizersnedes gezien, een jonge vrouw met een geperforeerde darm (de darminhoud golfde uit de buikholte bij de eerste incisie!), en het weghalen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Na een weekendje Kampala, een dagje golfen op het terrein van een grote Indische suikerplantage en nog een dagje aan het zwembad bij Willemien en Maarten in Entebbe, was het weer tijd voor een tripje. Met Andrea en 5 andere volunteers uit Kampala gingen we richting de Keniaanse grens voor de Sipi Falls, waar we twee dagen super mooi gewandeld hebben (en de meest verse koffie ooit gedronken!) aan de voet van de berg/ vulkaan die ik in december met Robert beklommen heb. Op zatedagavond was er een verlovingsfeest van een Amerikaan en een Ugandese en natuurlijk waren wij ook uitgenodigd. Na het overhandigen van de bruidsschat (enkele tientallen koeien en voedsel voor het hele dorp) barstte het feest los en drukte de opperrechter van Kampala ons ineens een biertje in de hand. We waren ook voor het ontbijt uitgenodigd in zijn buitenhuis, maar toen wij 's ochtends om half 8 weer aan het hiken waren, lag hij vast nog zijn kater weg te slapen, gezien zijn toestand van de avond ervoor.
Ik bleef na dat weekend in het dichtsbijzijnde stadje Mbale, waar ik anderhalve week heb meegelopen in CURE Children's Hospital voor kinder-neuro-chirurgie, heel gespecialiseerd en dat betekent dat ze alleen patientjes met aangeboren neurologische afwijkingen, waterhoofden, open ruggetjes, hersentumoren en epilepsie behandelen. Het is opgericht door de Amerikaanse organisatie CURE (die 11 ziekenhuizen in Afrika heeft en jaarlijks 20 miljoen dollar ontvangt van ongeveer 300 donoren) maar de staff, inclusief 1 neurochirurg, is geheel Ugandees. De chirurg heeft in 2010 900 kinderen geopereerd en toen ik er was deed hij dagelijks 6 operaties om de hoge hersendruk door te veel hersenvocht te verminderen of open ruggetjes te corrigeren. Ik heb alles gezien, van de receptie voor nieuwe opnames en controle afspraken, de CT-scan (1 van de 3 in het land), het lab, de afdeling met 30 bedjes tot alle super interssante operaties. Het was een mooie afsluiter van alle medische ervaringen hier en vooral om te zien dat het ook allemaal heel goed geregeld kan zijn in dit land. Maar als je hoort dat de kindjes met deze afwijkingen soms verguist worden in hun village, namen krijgen als Ajok (hekserij) en Atol (degene die snel doodgaat) en hun moeders beticht worden van witchcraft, is er nog veel werk te doen...
Mbale is verder een heel leuk plaatsje met meerdere Nederlandse studenten dus we zijn vaak uit eten en drinken geweest met wat plaatselijke vrienden en al liggende aan het zwembad van het mooiste hotel hadden we een mooi uitzicht op Wanale Ridge, die we toen ook maar even beklommen hebben. Bovenop vonden we wat aangeschoten mannen die een lokale prut dronken, een mix van mais en gist, andere granen, warm water en er uit zag als diarree. Hilariteit toen we probeerden een normaal gesprek aan te knopen en ze ons aanspoorden om ook te drinken, maar om 12 uur vonden we ons colatje toch iets lekkerder!
Even nog wat Ugandese grappen:
- het is in Uganda heel onbeleefd om een gesprek te beginnen zonder 'how are you?' te hebben gevraagd. Een medewerker van Cure gaf echter niet het gebruikelijke antwoord 'fine' maar pareerde de vraag :'Do you mean financially, medically, sexually?'.
- je zit in de kroeg, en de vriend naast je besteld een biertje. Je zegt: 'for me too, please' en je krijgt in totaal 3 bier!! Is me al meerdere keren gebeurd..
- Ugandezen spreken vaak heel goed Engels, maar iemand die de taal minder goed beheerst, geeft vaak zijn hele woordenschat prijs in 1 zin, zonder antwoord te verwachten: 'Hello, I'm fine, well done, thank you bye!'
- toen ik op straat liep en me irriteerde aan een moeder die langzaam liep met haar dochtertje van 3 aan de hand, besefte ik me dat alle Ugandezen zo verschrikkelijk langzaam lopen...
- in de operatiekamer van Cure werd voor iedere operatie gebeden voor het patientje door de chirurg, om vervolgens supervals mee te kraaien met Ugandese gospelsongs.
- uitgaan in Mbale: om 1 uur kom je aan, bestelt een biertje en om half 2 valt de stroom uit!
Vorige week begon mijn vakantie (!!!) en ben ik via Kampala naar Lake Bunyonyi gegaan, een meer omringd door heuvels met landbouw in terrassen, waar ik 3 dagen een beetje gezwommen, gelezen, gegeten en gekletst heb, ultiem ontspannen dus! Ondertussen is president Museveni herkozen om zijn presidentschap te verlengen van 25 tot 30 jaar, dus misschien krijgen we hier in de nabije toestand ook Egyptische toestanden (nu nog niet in ieder geval, de verkiezingen zijn heel rustig verlopen!).
Maandag ben ik de grens met Rwanda overgestoken en ik zit nu in Kigali. Het verschil met Kampala kan bijna niet groter! Het lijkt wel een europese hoofdstad, met goed asfalt, zelfs trottoirs (hier wordt Frans gesproken!), veel minder verkeer en geen stof, bloemenperkjes en mooie huizen en gebouwen. Nadeel is wel dat alles ook bijna Europese prijzen heeft, dus ik blijf maar een paar dagen. Net bij het Memorial Centre voor de genocide in 1994 geweest, toen in 100 dagen tijd 1 miljoen Tutsis door de Hutu zijn afgeranseld, verkracht en afgemaakt. Heel bizar dat dit nog in de jaren 90 heeft kunnen gebeuren en het was dan ook een heftig bezoekje aan dit mooie museum voor deze gebeurtenissen, maar ook voor genocide in het algemeen, zoals ook de holocaust en op de Balkan.
Donderdag ga ik naar Tanzania voor de laatste 3 weken van de reis om vervolgens nog een week met papa en mama door Uganda te trekken. Zin in!
